ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΠΑΛΗ ΣΩΘΗΚΕ. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ
ΤΗΝ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ GAMES ΣΤΑ ΡΑΦΙΑ
ΤΟΥΣ
Χρήστος Κόλλιας
Λέκτορας
Αθήνα 25/02/2013
Όλος ο κόσμος έμαθε εμβρόντητος
ότι η Εκτελεστική Eπιτροπή
της Δ.Ο.Ε. απεφάσισε να θέσει το άθλημα της Πάλης εκτός των Olympic Games το 2020, (απόφαση την οποία θεωρώ μάλλον μη αναστρέψιμη, εφόσον μέχρι σήμερα
καμία απόφαση της δεν έχει ανατραπεί από την ολομέλεια της).
Η είδηση αυτή με
υποχρεώνει ως άνθρωπο που ασχολείται επιστημονικά με την πάλη να λάβω δημόσια
θέση, προκειμένου να ενημερώσω την κοινή γνώμη και ειδικότερα τους γονείς και
τους δασκάλους για το τι είναι
πραγματικά η πάλη και να θέσω κάθε έναν από μας προ των ευθυνών του,
μπροστά στον κίνδυνο μετάλλαξης του
Αθλητικού Ιδεώδους σε προϊόν, μετατρέποντας τους πολίτες σε οπαδούς,
μετασχηματίζοντας ακολούθως και την κοινωνική ζωή σε αρένα.
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι η
είδηση αυτή έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών εναντίον των
υπευθύνων αυτής της απόφασης (μέχρι και ο Πούτιν πήρε θέση υπέρ της παραμονής
της πάλης στα Olympic Games). Διαβάζουμε στο Ίντερνετ δημοσιεύματα ειδικών και μη,
γεμάτα αγανάκτηση για το κακό που μας βρήκε…, για τα «καθάρματα» της ΔΟΕ…, «για
το αρχαίο πνεύμα αθάνατο….», «η
φωνή της χώρας που γέννησε τους Ολυμπιακούς πρέπει
να αντηχήσει στα πέρατα της γης….»,και άλλα τέτοια καταναλωτικά.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή
κατά την γνώμη μου πολύ καλά
έπραξε.
Όπως η κλασσική μουσική δεν έχει
θέση στα σκυλάδικα (κέντρα διασκεδάσεως), έτσι και η Αθλητική Πάλη δεν έχει
θέση στα Olympic Games, γιατί κέντρα διασκεδάσεως είναι και αυτά και μάλιστα
Παγκοσμιοποιημένα.
Στην ουσία με την απόφαση αυτή τα
Olympic Games έφυγαν από την Πάλη. Το μεγαλειώδες αυτό άθλημα ξέφυγε από
τα δεσμά της ύλης (από τα ράφια του Ολυμπιακού Πολυκαταστήματος Παιχνιδιών) και
απελευθερώθηκε. «Ο θάνατος δεν είναι
όταν σβήνουν τα φώτα. Είναι το σβήσιμο της λάμπας επειδή ήρθε η αυγή» (Ταγκόρ,
Νόμπελ 1913).
Είναι όντως η Πάλη ένα
άθλημα μεγαλειώδες;
Για να δώσουμε τεκμηριωμένη
απάντηση πρέπει να πάμε πίσω, πολύ πίσω, σχεδόν στην αρχή του σύμπαντος. Ο κόσμος για τον Ηράκλειτο είναι μοναδικός και αιώνιος. Τα
δύο στοιχεία που καθορίζουν την ύπαρξή του είναι η αέναη μεταβολή και η διαρκής
διαμάχη και ενότητα των αντιθέτων. Το φαινόμενο αυτό το αποκαλεί εναντιοδρομία
ή εναντιοτροπία και τον περιγράφει: «σαν
έναν αγώνα πάλης που την μια φορά
επικρατεί ο ένας και την άλλη ο άλλος παλαιστής»
Η Θεολογία των αρχαίων Ελλήνων (για
μας σήμερα Ελληνική Μυθολογία) βρίθει
από ηρωικές μορφές με ταλέντο στην Πάλη όπως ο Δίας, ο Θησέας, ο Οδυσσέας, ο
Πηλέας κ.α..
Ο Θεολογικός συμβολισμό του
αθλήματος είναι πανάρχαιος και μια από τις
πιο χαρακτηριστικές εκδοχές, είναι ο Μύθος που αφορά στην Πάλη του Πηλέα και της θεάς Θέτιδος, κατά τη διάρκεια της οποίας η θεά μεταμορφωνόταν σε διάφορα
θηρία προκειμένου να αιφνιδιάσει τον Πηλέα. Αυτός κατόπιν συμβουλής των θεών με λαβή στη μέση ακινητοποιεί την
όμορφη θεά, η οποία επανέρχεται στην αρχική της μορφή και τελικά υποκύπτει στη
ερωτική ορμή του θνητού Πηλέα. Από την ένωση τους θα γεννηθεί ο Αχιλλέας, ο πιο ανδρείος πολεμιστής και Ήρωας του
Τρωικού πολέμου.
Ο παραπάνω συμβολισμός της Λαβής
– Πάλης του Πηλέα με τη Θέτιδα αποτυπώνεται καλλιτεχνικά στο σύμβολο
του Μαιάνδρου,
το πλέον αναγνωρίσιμο και χρησιμοποιημένο στην αρχαιοελληνική
Αισθητική της Τέχνης.
Η ετυμολογία της λέξης Μαίανδρος
( Μαία + Άνδρας) μαζί με το σύμβολο του Μαιάνδρου, αποτελούν ένα εξαίσιο δείγμα του Αρχαιοελληνικού Αποκρυφισμού
και κωδικοποιημένο μήνυμα για τον τρόπο με τον οποίο Γεννιούνται οι Άνδρες.
Το κάθε έμβιο ον, για να μπορεί
να επιβιώσει είναι εφοδιασμένο με προσαρμοστικούς μηχανισμούς που του
επιτρέπουν να αντεπεξέλθει στις απότομες αλλαγές του περιβάλλοντος. Έτσι και ο
άνθρωπος όταν αντιμετωπίζει απότομες αλλαγές στο περιβάλλον που ζει, είτε είναι
φυσικές είτε ψυχοπνευματικές, λέμε ότι βρίσκεται σε κατάσταση ΣΤΡΕΣ. Οι
προσαρμοστικοί μηχανισμοί του ενεργοποιούνται αυτόματα με αποτέλεσμα να έχουμε:
αύξηση της καρδιακής συχνότητας, αύξηση της πίεσης, αύξηση της αναπνευστικής συχνότητας,
μείωση του εύρους των τριχοειδών αγγείων της περιφέρειας, ιριδισμό (μεγάλωμα της
κόρης του ματιού), εφίδρωση, πάγωμα των άκρων κ.λ.π..
Αυτές οι φυσιολογικές
μεταβολές έχουν σκοπό να προετοιμάσουν τον ανθρώπινο οργανισμό να αντιμετωπίσει
τον επερχόμενο κίνδυνο. Ο κίνδυνος αντιμετωπίζεται με δύο τρόπους: ή ΠΑΛΗ ή
ΦΥΓΗ. Πάντοτε ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του έρχεται αντιμέτωπος με
αυτό το δίλημμα. Ή να ΠΑΛΕΨΕΙ ή να τραπεί σε ΦΥΓΗ.
Αυτή την αναγκαιότητα συμβόλιζαν
και συμβολίζουν τα δύο βασικότερα αθλήματα στην Ολυμπία: ο Δρόμος και η Πάλη, τα
οποία τελούνταν αδιάκοπα για 1200 περίπου χρόνια. Αυτά τα δύο αγωνίσματα-σύμβολα
είναι οι στυλοβάτες του Αθλητικού Ιδεώδους που ως βασική παράμετρος της
Ελληνικής παιδείας μαζί με την Γνώση και την Τέχνη έδωσε τη δύναμη στον
Ελληνικό πολιτισμό να ξεπεράσει το αρχαϊκό επίπεδο και να κατακτήσει την έννοια
του κλασσικού.
Η Πάλη συμβολίζει την αιώνια
αντιπαλότητα των αντιθέτων που συνθέτουν την ύπαρξη. Στην αρχαία Ολυμπία η
παλαίστρα (το αλώνι, ο χώρος που διεξαγόταν ο αγώνας της πάλης) είναι ο ίδιος ο
άνθρωπος που μέσα του διεξάγεται ο αιώνιος αγώνας του καλού και του κακού, του
πνεύματος και της ύλης, του επιθυμητικού (ενστικτώδους) και του λογικού μέρους
της ψυχής (κατά τον Πλάτωνα), του χρέους και του πάθους. Οι θεατές και οι
αθλούμενοι δέχονται την μυστηριακή επίδραση αυτού του αθλήματος – συμβόλου. Το πνεύμα του και η ευγενής άμιλλα γίνονται
σιγά-σιγά δεύτερη φύση και δίνουν στον άνθρωπο την ικανότητα και την δύναμη
εκείνη που απαιτούν κορυφαία επιτεύγματα στη ζωή. Με άλλα λόγια αυτό που κάνει
ο αθλητής στην παλαίστρα και αυτό που παρακολουθούν μαγεμένοι οι θεατές είναι ο
αγώνας του ήρωα–ανθρώπου να καταπολεμήσει τη ζωώδη φύση του. Πυρπολεί την
ανθρώπινη κακία και μετασχηματίζει την Βία σε Πνευματική αξία
Ένα από τα βασικά ένστικτα του
ανθρώπου είναι το ένστικτο της επιθετικότητας. Στην προσπάθεια του να
προστατευθεί από αυτό το φοβερό ένστικτο, το άτομο χρησιμοποιεί ένα μηχανισμό
άμυνας, που ονομάζεται ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ή ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ. Με την δραστηριότητα της
ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΑΜΙΛΛΑΣ ο άνθρωπος μετουσιώνει την επιθετικότητα σε ανώτερη πνευματική
λειτουργία δημιουργώντας έτσι την έννοια του ΙΔΑΝΙΚΟΥ.
Η καθολική ανθρώπινη ανάγκη
προβολής και επικρατήσεως, περνά μέσα από την μάχη να νικήσουμε πρώτα-πρώτα τον
ίδιο μας τον εαυτό βελτιώνοντας τον. Η
κατάκτηση της ΝΙΚΗΣ μέσα στην εσωτερική μας παλαίστρα με δόλιο τρόπο,
καθίσταται αδύνατη. Και ο κοινός αυτός αντίπαλος είναι του καθενός το ίδιο του το
σώμα, τα όρια και η αντοχή του που ωθούνται στα άκρα, απ’ αυτό το ασίγαστο
ανθρώπινο πάθος. Κάθε φορά που ανάμεσα σε δύο ανθρώπους έμπαινε
η μορφή της φτερωτής αυτής θεάς (ΝΙΚΗΣ),
απότομα έπαυε να υφίσταται η ύπαρξη του άλλου και η σύγκρουση γινόταν
εξοντωτική με τα σπαθιά στις παλιές εποχές και στις σύγχρονες με της αόρατες λεπίδες
τη υποκρισίας και του εμπαιγμού. Χρησιμοποιώντας «όλα τα μέσα», ο άνθρωπος για
να πετύχει αυτόν τον σκοπό, γινόταν πανούργος και η κοινωνία άρρωστη. Ώσπου μια
μέρα γεννήθηκε ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ. και ένα
υπέροχο άθλημα που υμνεί ο Φιλόστρατος: «Η
κόρη του Ερμή, η Παλαίστρα, εφεύρε την Πάλη και η γη όλη χαίρει για το εύρημα,
επειδή τα σιδερένια πολεμικά όπλα θα πεταχτούν μακριά από τα χέρια των ανθρώπων
και τα σταδία θα πάρουν γλυκύτερη δόξα απ’ τα πολεμικά στρατόπεδα, οι δε
άνθρωποι θα αγωνίζονται γυμνοί»
Κάθε πολιτισμός της παγκόσμιας
ιστορίας περιλαμβάνει το αγώνισμα της πάλης ως μέσο διασκέδασης ή εξάσκησης για
αυτοάμυνα.
Εκεί όμως όπου πρώτη φορά η Πάλη
εμφανίζεται ως ΑΘΛΗΜΑ (μέσο αγωγής του λάου)
είναι ο Σεπτός τόπος της Αρχαίας Ολυμπίας και ο ξεχωριστός Πολιτισμός των
Αρχαίων Ελλήνων.
O μεγαλύτερος
φιλόσοφος όλων των εποχών, ο Σωκράτης παλεύει μέχρι τα 60 του χρόνια στη
παλαίστρα του Κυνοσάργους, «όχι για να
βγει Ολυμπιονίκης», όπως λέει, «αλλά
γιατί η πάλη γυμνάζει ισόρροπα και τα χέρια και τα πόδια». Βέβαια, ο μέγας
φιλόσοφος δεν εννοεί μόνο τα χέρια και τα πόδια του σώματος που ο ίδιος το θεωρεί
ως τάφο της ψυχής. Γιατί σύμφωνα με τον Κρατύλο,
ή περί ορθότητας ονομάτων, η λέξη Τάφος σημαίνει το τέλος ή το σταμάτημα
του φωτός (Τέλος+Φάος) που φάος σημαίνει φως. Θεωρεί δηλαδή ότι η φωτεινή ψυχή είναι εγκλωβισμένη στο σώμα
μας κατά την διάρκεια της ζωής μας. Εννοεί ότι παλεύει για να βρει την
ισορροπία μεταξύ ύλης (πόδια) και πνεύματος (χέρια), σώματος και ψυχής (δεν
κάνει fitness).
Ο γενετιστής Norman Borlaug
υπήρξε παλαιστής. Αποφάσισε ν΄ αφιερώσει τη
ζωή του στην εξάλειψη της πείνας μέσω της βελτίωσης της παραγωγής σιτηρών και το 1970 πήρε το Βραβείο Νόμπελ! Θεωρήθηκε ως
ο «καλύτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ» γιατί έσωσε πάνω από ένα δισεκατομμύριο
ανθρώπους! Δήλωσε πως «η Πάλη μού έμαθε να είμαι σταθερός απέναντι στους ισχυρούς
αυτού του κόσμου. Να είμαι δυνατός για να αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία. Πολλές
φορές, χρειάστηκα αυτή τη δύναμη»!
Ένα ακόμη παράδειγμα είναι το
ακόλουθο. Πριν κάμποσα χρόνια το αεροπλάνο ενός Γεωργιανού πιλότου συνετρίβει στη
Βόρεια θάλασσα. Ο πιλότος έπεσε με αλεξίπτωτο με μία ναυαγοσωστική λέμβο.
Πέρασε τρεις μέρες παλεύοντας ενάντια στα κρύα κύματα κωπηλατώντας με τα γυμνά
χέρια του προς την ακτή. Η παγωμένη σάρκα του κοβόταν, έτσι στο τέλος
κωπηλατούσε με τα «γυμνά του κόκαλα» μόνο. Μετά από τρεις μέρες διασώθηκε. Όταν
βγήκε από το νοσοκομείο η πρώτη ερώτηση που του έκαναν οι δημοσιογράφοι ήταν:
«Πως κατάφερες ν’ αντέξεις;» «Υπήρξα παλαιστής», απάντησε απλά ο πιλότος.
Φιλοσοφικά το ζήτημα
είναι ακόμα βαθύτερο. Μια προσεκτικότερη προσέγγιση στην έννοια Αθλητισμός που έχει ως βάση την λέξη ΑΘΛΟΣ
(που σημαίνει ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ, εκ του ΚΑΤΩ ΟΡΘΩΝΟΜΑΙ και προϋποθέτει μόχθο, αγώνα) θα
δούμε ότι η σοφή ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί τα ίδια ακριβώς γράμματα και στην
λέξη ΛΑΘΟΣ. Δηλαδή, δια του ΚΑΤ-ΟΡΘΩΜΑΤΟΣ, ΑΘΛΟΥ, ο Αθλητής–Ήρωας διορθώνει το ΛΑΘΟΣ που τον έριξε το ένστικτο
και η ζωώδη φύση του και το μετατρέπει σε Ιδέα δηλαδή σε πνευματική αξία και
κατ’ επέκταση σε πολιτισμό. Πόσο δίκιο είχε ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ: «Η θητεία
μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση.
Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στη λέξη και στο
εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Γιατί η Πάλη δεν είναι Παιχνίδι, δεν είναι διασκέδαση. Δεν είναι καν Sport. Η λέξη sport σύμφωνα με το Γαλλικό λεξικό Petit Robert αναφέρει ότι η λέξη
αυτή γεννήθηκε στην Αγγλία το 1828 και προέρχεται από το (dis+sport) που σημάνει, ξεσπώ, διασκεδάζω, το ρίχνω έξω (Γ. Μπαμπινιώτης).
Καθιερώθηκε σ’ όλες τις χώρες, (παγκοσμιοποιήθηκε) αλλά αποδίδει τελείως
διαφορετική έννοια.
Η πάλη είναι Άθλημα. Είναι κάτι παραπάνω από Άθλημα. Είναι μία μέθεξη, μία μυστηριακή συνάντηση,
με την ουράνια «ουσία» που κρύβουμε όλοι βαθιά μέσα στον πυρήνα της ύπαρξης
μας. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ σύμφωνα με τον Κρατύλο του Πλάτωνα:
Πάλη = Π(ύλη) + Αλή(θεια)
Ο ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ για να τονίσει τη
χρησιμότητα της πάλης στον πόλεμο, γράφει ότι το πολεμικό κατόρθωμα στο Μαραθώνα
(Αθηναίοι κατά Περσών 490 πχ) ήταν σχεδόν αγώνας πάλης. Στις Θερμοπύλες (ο Λεωνίδας
με τους τριακοσίους του κατά των Περσών το 480 π.χ.) οι Σπαρτιάτες σαν έσπασαν
τα δόρατα και τα σπαθιά τους, έπεσαν πάνω στους εχθρούς με γυμνά χέρια χωρίς
όπλα. Ο Πλάτων χαρακτηρίζει την πάλη ως «τεχνικότατον και πανουργότατον των
αθλημάτων».
Η Ελληνορωμαϊκή πάλη είναι ένα τεχνητά δημιουργημένο άθλημα-σύμβολο
το οποίο δημιουργήθηκε τον 18ο αιώνα από Γάλλους διανοούμενους, πήρε δε το
όνομα Ελληνορωμαϊκή προς τιμή του Ελληνο-ρωμαϊκού πνεύματος και πολιτισμού και
οι κανονισμοί του είναι έτσι διαμορφωμένοι ώστε απαγορεύει στον παλαιστή να χρησιμοποιεί
το κάτω μέρος του σώματος (τα πόδια), για να αμυνθεί ή να επιτεθεί. Επιτρέπει
λαβές μόνο πάνω από την μέση για να ρίξεις και να ακινητοποιήσεις τον αντίπαλο στο έδαφος. Στην ουσία το άθλημα
αυτό συμβολίζει την επικράτηση του πνεύματος (λάβές μόνο πάνω από την μέση),
επί της ύλης (απαγόρευση χρησιμοποίησης των ποδιών). Έχει δε τεράστια συμβολική
και παιδαγωγική αξία, γιατί ο αθλητής χωρίς να χρησιμοποιεί βάναυσες και
επώδυνες λαβές που πονούν και ξεφτιλίζουν τον αντίπαλο, όπως συμβαίνει σε άλλα
μαχητικά αθλήματα, μπορεί να επικρατήσει με ιπποτικό τρόπο του αντιπάλου του.
Θεωρείται ως η πιο ευγενική μεταξύ των Ολυμπιακών και μη Ολυμπιακών μορφών
αυτοάμυνας (Kalina,
2000), όπως ακριβώς το Ελληνορωμαϊκό πνεύμα επικράτησε του ενστικτώδους μέρους
της ανθρωπότητας.
Κατά τον Πίνδαρο «την
μεν των χεριών πάλη εφεύρε ο Θησέας, την δε των σκελών Κερκύων» (Κερκύων
μυθικός ληστής που έπνιγε τους περαστικούς στην περιοχή της Ελευσίνας, τον
οποίον σκότωσε ο Θησέας αφού πάλεψε μαζί
του και συμβολίζει τις υλικές έγνοιες της καθημερινής ζωής που πνίγουν τον
άνθρωπο).
Ο ιστορικός Ίστρος αναφέρει ότι
«στον Θησέα την πάλη δίδαξε η θεά της σοφίας η Αθηνά». Ο συμβολισμός αυτός σημαίνει την απόπειρα του
ανθρώπου να κυριαρχήσει στη Φύση και το Περιβάλλον χωρίς να προκαλέσει φθορές
σε Αυτό. Και τούτο αποτελεί Ύψιστη Παιδαγωγική Αρετή και έναν από τους διαχρονικούς
σκοπούς του Αθλητισμού.
Ανακεφαλαιώνοντας αρχίζουμε να κατανοούμε ότι
πάλη κατά λέξη σημαίνει το πέρασμα στην αλήθεια και ο αντίπαλος μας
είναι ο ίδιος με τον αντίπαλο του Σωκράτη, δηλαδή, η άγνοια. Να γιατί τα Olympic Games
έφυγαν από την Πάλη: γιατί στη ουσία της η πάλη ασκεί μια μυστηριακή επίδραση βοηθώντας τον άνθρωπο να
βρει την αλήθεια απελευθερώνοντας τον και κάτι τέτοιο το σύστημα δεν το
αντέχει. H αλήθεια είναι ότι κάποιοι κύριοι αρκετά έξυπνοι ομολογουμένως, εξαφανίζοντας την πάλη (ιδίως
την Ελληνορωμαϊκή), μας αποκόβουν ουσιαστικά από τις ρίζες μας (δείτε τι μας διδάσκει ο αγαπημένος μας Σωκρατάκος - ο
οποίος υπενθυμίζω πάλευε μέχρι τα εξήντα του, δεν έκανε fitness) (Ρίζα
= Ροή +ζωή). Και εάν η ροή της ζωής σταματήσει ο ΑΝΩ – ΘΡΩΣΚΩΝ πάει στο ράφι του πολυκαταστήματος για….
Οι προγονοί μας δημιούργησαν τους Ολυμπιακούς
Αγώνες, οι οποίοι σιγά – σιγά ακολουθώντας νομοτελειακά την φυσική φθορά μεταλλάχθηκαν
σε Ολυμπιακά Παιχνίδια, πιστεύω πως και
εμείς οι γνήσιοι ή οι υποτιθέμενοι
γνήσιοι απόγονοί τους, ακολουθώντας το παράδειγμά τους είμαστε
υποχρεωμένοι να πάψουνε να παίζουμε στα Games και να τα καταργήσουμε.
Να επανα-στ(ατ)ήσουμε το πνεύμα στις καρδιές μας και την πάλη στα
σχολειά μας, για να βρουν τα παιδιά μας την αλήθεια τους. Ας ακολουθήσουμε την
πάλη και ας αφήσουμε τα Games στα ράφια τους. Και φεύγοντας
να απαιτήσουμε να κατοχυρωθεί ως
ονομασία προέλευσης (να παγκοσμιοποιηθεί) το
όναμα «ΠΑΛΗ», γιατί πάλι σύμφωνα
με τον παππούλη μας η λέξη ΟΝΟΜΑ σημαίνει: óν+oυ+μαίομαι = ον που πρέπει να ερευνώ, γιατί η έρευνα των ονομάτων της ελληνικής
γλώσσας, έχει την δυνατότητα να ανυψώσει την ψυχή προς το «Αγαθό». «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψης»
(Αντισθένης). Έτσι τουλάχιστον υπάρχει η
πιθανότητα κάτι να μάθουν οι παγκόσμιοι ιθύνοντες του αθλητισμού από αυτή την
λεξούλα (είναι βέβαιο πολύ περισσότερα από την παγκοσμιοποιημένη λέξη που
σημαίνει καλάθι, basket …, ας πούμε). «Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της, είναι
η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών,
διότι μόνο σ΄ αυτήν δεν υπάρχουν όρια» (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft).
Δεν αντέχω θα το πω κι αυτό. Η
υπουργάρα μας, άνθρωπος του αθλητισμού κι αυτός, (παλαιότερα προπονητής
παιχνιδιού παγκοσμιοποιημένου), έστειλε λέει στη Δ.Ο.Ε. επιστολή
διαμαρτυρίας, νομίζοντας έτσι, ότι έπεισε
όλους εμάς τους βασιβουζούκους πως έκανε το καθήκον του (στην επιστήμη της
προπαγάνδας λέγεται «εσωτερική κατανάλωση»).
Και επειδή η πρόθεση μου δεν
είναι να τον αδικήσω, θα του προτείνω, αντί να διαμαρτύρεται ανώφελα προς την
ΔΟΕ., να αφήσει τα Olympic Games να συνεχίσουν την βέβαιη πορεία τους προς την πλήρη απαξίωσή
τους από τους λαούς (και πολύ σύντομα μάλιστα) και να ηγηθεί διεθνούς
κινήματος για την αναβίωση των Πυθίων
αγώνων, τη μεγαλύτερη εκδήλωση μετά τους Ολυμπιακούς στην Αρχαία Ελλάδα. Να
επιτύχει δηλαδή εκεί που απέτυχε ο Κουμπερτέν, ο οποίος στο τέλος της ζωής του
πήρε χαμπάρι το έκτρωμα που δημιούργησε και δεν ξαναπάτησε στην Ολυμπιακή
Επιτροπή. Να είναι βέβαιος ότι έτσι θα μείνει στην Ιστορία (εξ άλλου η Ιστορία
με Ιστορία γράφεται) και ας αποτύχει. Γιατί πολιτικός δεν είναι αυτός που λέει
ότι το ποτάμι είναι βρώμικο αλλά αυτός που καθαρίζει το ποτάμι.
