Πρωταθλητής της πάλης, ασκητής στο Άγιον Όρος
Από το βάθρο του πρωταθλητή πάλης, στην ασκητική ζωή του Αγίου Ορους. Ο Παναγιώτης Λαζαρίδης έδειχνε να τα έχει όλα, όμως αναζήτησε το μοναδικό που δεν είχε αλλά πιο σημαντικό, τη σωτηρία της ψυχής.
Ο πατήρ Βασίλειος, κατά κόσμον Παναγιώτης Λαζαρίδης ως αθλητής έφτασε στην κορυφή. Τα μετάλλιά του στην ελεύθερη πάλη φτάνουν τα έντεκα: «Εξι χρυσά, τρία ασημένια και δύο χάλκινα» λέει ο ίδιος. Ομως, στα δεκαεννιά χρόνια του πήρε την απόφαση: «Μετά και τη συμμετοχή μου σε πανευρωπαϊκό αγώνα πάλης στην Τουρκία, ο Θεός μου χτύπησε το καμπανάκι για να τον υπηρετήσω. Πήρα τον δρόμο της τελειότητας, αφιερώθηκα σώματι και ψυχή στον Θεό. Είπα, τέρμα πια η κοσμική ζωή, η ύλη, η σάρκα. Αυτά χάνονται και φθείρονται στον χρόνο, αυτό που μένει είναι μόνο η πνευματική άσκηση και η σωτηρία της ψυχής».
Ο πατήρ Βασίλειος λοιπόν εκείνη τη χρονική στιγμή βίωσε ηθελημένα τον θάνατό του ως αθλητής της πάλης και σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, βρίσκεται στη λεγόμενη «έρημο του Αγίου Ορους», στα Κατουνάκια. Μια βραχώδη και απόκρημνη περιοχή του Αθωνα με είκοσι δύο ησυχαστήρια. Εδώ ζει ως ασκητής για την αγάπη του Χριστού και αφιερωμένος στη Μητέρα του, την Παναγία.
Ο ίδιος λέει: «Ο ασκητικός βίος με προσέλκυσε σαν μαγνήτης. Αλλωστε, από μικρό παιδί ήμουν στην Εκκλησία. Συγκεκριμένα, από οκτώ χρόνων βοηθούσα τον ιερέα στην ενορία μου. Ταυτόχρονα, με τραβούσε και ο αθλητισμός, με τον οποίο ασχολήθηκα περίπου έξι χρόνια. Η ελευθέρα πάλη στην οποία δραστηριοποιήθηκα με γέμιζε. Δεν άφησα όμως ποτέ και τα πνευματικά μου καθήκοντα. Σε ηλικία δεκαεννέα ετών και εφόσον είχα βιώσει έντονες κοσμικές καταστάσεις, έγινε η αρχή της γνωριμίας μου με τον μοναχισμό.
Επισκέφθηκα κάποια ησυχαστήρια της αγιορείτικης ερήμου και τότε άρχισα να εντυπωσιάζομαι βλ
λέποντας ότι υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος ζωής. Μπορεί να είχα τους φίλους μου, τα αδέλφια μου και τη μάνα που με υπεραγαπάει, αλλά ένα τεράστιο ψυχικό κενό με έκανε δυστυχισμένο. Ετσι, μου δημιουργήθηκε ένας έρωτας για τον ασκητισμό και τον Θεό που στη συνέχεια έγινε πράξη».
Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΑ
Ακτημοσύνη και υπακοή. Υψιστες μοναχικές αρετές. Η µία υποστηρίζει την άλλη. Μετάνοιες, σταυροί, ασπασµός των εικόνων, των αγίων λειψάνων. Οψεις μιας ζωής που αποτελεί την καθημερινότητα του εκεί βίου. Ο μοναχός γεννιέται μέσα από µια περίοδο σκληρής και ευλογημένης δοκιμασίας.
Για τον πατέρα Βασίλειο οι σωματικές αρετές φαίνεται να έγιναν εργαλεία, κατά το θέλημα τον Θεού, μακριά από κάθε ανθρωπαρέσκεια, γι’ αυτό δηλώνει ότι «το Περιβόλι της Θεοτόκου ήταν το ιδανικό μέρος για να μπορέσω να σώσω πιο εύκολα την ψυχή μου. Η απομάκρυνση από τα αίτια του κόσμου, δηλαδή τους πειρασμούς, τις αμαρτωλές επιθυμίες που κυοφορούνται μέσα στην κοινωνία, βοηθά σημαντικά στην επίτευξη του παραπάνω στόχου».
Απότομες πλαγιές κλείνουν τον ορίζοντα από παντού. Μόνη διέξοδος στο βλέμμα, η θάλασσα. Εδώ βασιλεύει ηρεμία και γαλήνη. Μόνον ο ήχος της θάλασσας ακούγεται από μακριά. Στους διαδρόμους των κελιών οι λάμπες πετρελαίου προσπαθούν να ζωντανέψουν το φως της ημέρας που χάνεται. Οπου να ’ναι ο ξύλινος ήχος του τάλαντου θα καλέσει για τον Εσπερινό.
Για τον πατέρα Βασίλειο τα πάντα είναι τρόπος για να βρίσκεται κοντά στον Θεό, όπως και για τους άλλους δέκα μοναχούς της σκήτης. «Ζούμε κοινόβια και όλοι συνεισφέρουμε με το εργόχειρό μας στην αδελφότητα. Στα ησυχαστήρια της αγιορείτικης ερήμου η πρόσβαση γίνεται μόνο από αυτοσχέδια μονοπάτια με πεζοπορία ή με μουλάρια.
Μόνο με πίστη μπορεί κάποιος να αντέξει αυτές τις συνθήκες.
Ο ιερός σκοπός σε κάνει να υπομένεις κάθε δυσκολία και δοκιμασία. Αλλωστε, γι’ αυτό ήρθα εδώ. Για να ταπεινωθώ και να πονέσω».
«Μητέρα μου είναι η Παναγία. Τη σαρκική μάνα μου την έχω ως αδελφή»
«Βαριά η καλογερική, πατέρα Βασίλειε;» τον ρωτάει ο συνάδελφος και διαχειριστής του site agioritikovima Γιώργος Θεοχάρης, που για χάρη τού ρεπορτάζ έφτασε στα απόκρημνα Κατουνάκια.
«Ανάλογα με το τι θέλεις από τη ζωή σου. Η άνεση και η καλοπέραση που σου προσφέρουν απλόχερα τα εγκόσμια σαφώς δεν σημαίνει ότι κερδίζεις και την ευτυχία. Αυτή η αρετή αποκτάται μόνο με την εσωτερική εξάσκηση. Οσο βαριά κι αν είναι η καλογερική, αξίζει που αφοσιώθηκα. Αλλωστε, αυτή είναι το μέσο για την επίτευξη της βασιλείας των ουρανών».
Ο μεταφυσικός προβληματισμός, οι υπαρξιακές αναζητήσεις και η αρχαία σοφία γίνονται ένα σε τούτο τον τόπο. Και όσο για την οικογένεια, τους φίλους, τους συγγενείς, «απομακρύνεται η αγάπη τους» και, όπως λέει, «πλέον, δεν συγκινούμαι, ούτε νιώθω ιδιαίτερο δεσμό. Τους βλέπω όλους σαν αδέλφια μου, όχι ως κάτι ιδιαίτερο. Αυτά είναι τα συναισθήματά μου. Ακόμη και για τη μητέρα μου είναι πλέον διαφορετικά. Δεν είμαι παιδί της, ήμουν κάποτε παιδί της. Μητέρα μου πλέον είναι η Παναγία. Τη σαρκική μου μητέρα την έχω ως αδελφή».
ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ
Αναδημοσίευση απο την εφημερίδα Espresso 17/7/2001
«Αγώνες στη Δημοκρατία της Σάχα - Γιακουτεία Η υποδοχή ήταν πολλή θερμή. Η φιλοξενία αρίστη. Το γήπεδο κατάμεστο από κόσμο. Υπερυψωμένες παλαίστρες
«Ήταν μια συμμετοχή της τελευταίας στιγμής, υπήρχε ιδιαίτερη πρόσκληση με κάλυψη όλων των εξόδων (εισιτήρια, βίζα, διαμονή, διατροφή) από την Ρώσικη ομοσπονδία με παρέμβαση του Αλεξανδρίδη Χρηστάκη.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Γ. -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΠΕΤ. -ΠΕΣΙΡΙΔΗΣ Ι..mp4 (59.55M) 
Η ομοσπονδία έδωσε την δυνατότητα στους επισκέπτες της έκθεσης να γνωρίσουν απο κοντά το άθλημα της Ελευθέρας και Ελληνορωμαϊκης Πάλης.
